Sanığın ceza davasında suçsuzluğunu ispat etme yükümlülüğü, Türk Hukuk Sistemi’nde “in dubio pro reo” ilkesi çerçevesinde düzenlenmiştir. Bu ilke, suç isnadına uğrayan bir kişinin masumiyetinin kanıtlanana dek korunması gerektiği ilkesini ifade eder. Dolayısıyla, suçlamaların kanıtlandığına dair makul şüphe oluşmadığı sürece, sanığın suçsuz olduğu varsayılır ve suçlamaları ispat etmek kamu davasını yürüten savcının görevidir.

Ancak, Türk ceza hukukunda genel bir kural olarak, suçlama isnat edilen kişinin eylemlerinin hukuka aykırı olduğu iddia edildiğinde, savcının temelsiz olduğuna dair bir şüphe oraya çıkmazsa, suçsuzluğunu ispat etmek yükümlülüğü savunmanın üzerine geçer.

Sanığın suçsuzluğunu ispat etme yükümlülüğü, savunma sürecinde ortaya çıkar. Savunma, suçlamaları reddeden sanığın ya da avukatının, delilleri sunarak ve tanıkları çağırarak savunmasını yapmasıdır. Ancak, suçlu kararı için en yüksek derecede kanıta ihtiyaç duyulduğundan dolayı, suçsuzluğunu ispat etmek zor bir süreç olabilir.

Bir sanığın suçsuzluğunu ispat etme yükümlülüğü doğduğunda, bazı deliller sunması gerekebilir. Bu deliller, olayın gerçekleştiği sırada suça dair tanıklık eden veya suçun işlenmediğini kanıtlayan belgeler olabilir. Sanığın, kamuya açık yerlerde olan başka bir yerde olması, güvenliği sağlayan bir kamera kaydının varlığı gibi bilgiler de deliller olarak sunulabilir.

Sanığın savunması ayrıca, suçlamayı yapan tarafın sunmuş olduğu delillerin geçerliliğini sorgulamayı ve bu delillerin düşebileceği hataları veya tutarsızlıkları ortaya çıkarmayı da içerir.

Sonuç olarak, Türk Hukuk Sistemi’nde sanığın suçsuzluğunu ispat etme yükümlülüğü genellikle savunmanın üzerindedir. Bununla birlikte, savcının kamuya açık şüpheler oluşturması gereklidir ve masumiyetin kanıtlanana kadar korunması ilkesi dikkate alınmalıdır. İşte bu yüzden, sanığın suçsuz olduğu varsayılır ve savcı, suçlamaları ispatlamakla yükümlüdür. Ancak suçlamalar ciddi ve delillere dayanıyorsa, sanığın suçsuzluğunu ispat etmesi ve deliller sunması gerekecektir.