Aile içi anlaşmazlıklar, birçok ailede zaman zaman ortaya çıkabilen durumlardır. Bu anlaşmazlıklar, çoğu zaman tarafların duygusal bağlarına da zarar verebilir ve ilişkileri olumsuz etkileyebilir. Türk hukuk sistemi, aile içi anlaşmazlıkların çözümü için arabuluculuğu kullanmayı teşvik eden bir yaklaşıma sahiptir.
Arabuluculuk; taraflar arasındaki anlaşmazlığın bir üçüncü kişi olan arabulucunun yardımıyla çözülmesi sürecidir. Arabuluculuk, mahkeme dışı bir alternatif uyuşmazlık çözüm yöntemi olarak kabul edilir ve tarafların anlaşmazlık konusunda ortak bir çözüm bulmalarına yardımcı olmayı hedefler.
Aile içi anlaşmazlıklar için arabuluculuk süreci adım adım şu şekilde gerçekleşir:
1. Arabulucuya başvuru: Anlaşmazlığa taraf olan kişiler, arabulucuya başvururlar. Arabulucuya başvuru, tarafların birlikte veya ayrı ayrı yapabileceği bir işlemdir. Başvuru, arabuluculuğun gönüllü bir süreç olduğunu ve tarafların anlaşmaya ulaşmak için istekli olduklarını göstermek amacıyla yapılır.
2. Arabuluculuk anlaşması: Arabulucuya başvuran taraflar, arabuluculuk süreci hakkındaki bilgileri içeren bir arabuluculuk anlaşması imzalarlar. Bu anlaşma, tarafların gizlilik, tarafsızlık ve arabuluculuğa katılım konusundaki taahhütlerini içerir.
3. İlk toplantı: Arabulucu tarafından düzenlenen ilk toplantıya katılan taraflar, anlaşmazlık konularını ve ilgili detayları arabulucuya sunarlar. Arabulucu, tarafların birbirini dinlemesini ve karşılıklı olarak standartlarını ve beklentilerini ifade etmesini sağlar.
4. Tarafların anlaşmazlığı çözmesi: Arabulucu, tarafların anlaşmazlığını değerlendirir ve tarafları çözüme yönlendirmek için iletişim becerilerini kullanır. Taraflar, arabulucunun rehberliği altında bir anlaşmaya varmaya çalışır. Bu anlaşma, tarafların ihtiyaçlarını ve beklentilerini karşılayacak şekilde tasarlanır.
5. Anlaşmanın yazılı hale getirilmesi: Tarafların bir anlaşmaya varmasının ardından arabulucu, bu anlaşmayı yazılı hale getirir. Anlaşma, tarafların haklarını ve sorumluluklarını belirler.
6. Anlaşmanın onaylanması: Yazılı anlaşma taraflar tarafından imzalanır. Bu aşamada anlaşmanın tamamen gönüllü olduğu ve tarafların anlaşmayı yerine getirme konusunda taahhütte bulunduğu belirtilmelidir.
Arabuluculuk sürecinin avantajları şunlardır:
– Mahkemeye göre daha hızlı ve maliyet etkin bir yöntemdir.
– Tarafların anlaşmaya varması durumunda, tatmin edici sonuçlar elde edilebilir.
– Taraflar, anlaşmazlık sürecinde kontrol ve katılım hissi yaşarlar.
– İlişkileri devam ettirmek konusunda daha olumlu bir ortam yaratır.
– Mahkeme sürecinden farklı olarak, arabulucu tarafından sunulan çözümler daha esnek olabilir.
Arabuluculuk sürecinin bazı dezavantajları da vardır:
– Tarafların anlaşmaya varamaması durumunda, daha uzun ve pahalı bir mahkeme sürecine geçiş yapılabilir.
– Arabuluculuk, her türlü aile içi anlaşmazlık için uygun olmayabilir.
– Tarafların tam bir şeffaflık sağlamadığı durumlarda, arabuluculuk süreci etkili olmayabilir.
Sonuç olarak, Türk hukuk sistemi, aile içi anlaşmazlıkların çözümü için arabuluculuk sürecini teşvik etmektedir. Tarafların arabuluculuk sürecine katılmaları, anlaşmazlığı hızlı ve etkili bir şekilde çözme olasılıklarını artırır. Arabuluculuk, taraflara düşmanca bir atmosferden ziyade işbirliği ve anlayışa dayalı bir çözüm sunar. Ancak, arabuluculuk sürecine başvurmadan önce tarafların bu yöntem hakkında yeterli bilgi sahibi olmaları önemlidir.